Lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes,

Alweer een tijdje geleden dat ik iets gepost heb, het is dan ook weer hoog tijd. Inmiddels ben ik alweer ruim 2 maanden aan boord en nog steeds vermaak ik me prima. Ik ben goed op mijn plek in de in room dining overdag en savonds maakt mijn glimlach overuren in de diningroom.

Inmiddels zijn papa en mama al halverwege hun cruise en hebben al het nodige meegemaakt, zoniet ongeveer alles wat je kan meemaken op een cruise. Tijdens de 7 daagse Mexico cruise heeft vaders 24 uur in isolatie gezeten wegens een lichamelijk mankementje. Hij kon dus helaas alleen vanaf zijn balkonnetje en door het raampje naar het prachtige zonovergoten Cabo San Lucas kijken, de witte stranden en blauwe zee van Lovers Beach. Moeders daarin tegen zat vrolijk in de tender richting Cabo en heeft zich uiterst vermaakt in haar eentje.

Tijdens de cruise richting Hawaï kregen we te maken met een zogenoemde “rocky ride”. We kregen te maken met een storm die weliswaar 800 mile bij ons vandaan lag, maar daar hadden we behoorlijk last van en erg hoge golven. Het gevolg hiervan was dat mama een beetje witjes over het schip waggelde, en alleen in het midden van het schip kon vertoeven. Ook hierdoor moest het schip vaart ernstig minderen waardoor we na 5 dagen niet de eerste Port, Hilo konden halen. Dat betekende een extra zeedag, een niet blije mama, en nog een extra lange rocky ride.

Inmiddels liggen we in Port in Honolulu en zit ik in In room dining naar de printer te staren. En geloof het of niet, om 1 uur middags, in port, in Hawaï, 28 graden buiten, witte stranden overal, Pearl harbor als excursie, shopping malls overal, zijn er mensen die in hun hut zitten, room service bellen en een hamburger bestellen. Echt.. Maar, ik vermaak me wel hoor.

Ik heb spelletjes uitgevonden op mijn laptop waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik ben tegenwoordig expert in taarten maken op de computer! Ik word bezocht door elke kok die hier rondloopt om even een praatje te maken, of ze willen alleen maar even horen hoe ik antwoord als ze mijn naam roepen. Ik antwoord altijd met “Jaaa?” Ze vinden het Nederlandse “jaaaa?” schijnbaar geweldig en ontzettend grappig om te horen. Verder staar ik nog wat meer naar de printer, loop wat heen en weer, drink een beetje koffie, controleer nog een keertje de printer, heb soms het lef om naar buiten te kijken en denk dan absoluut niet “goh ik ben in Honolulu, prachtig, machtig, en ik staar naar de printer, want dat is mijn verantwoordelijkheid vandaag, wat een mazzel”. ;-)

Verder ben ik inmiddels op de helft van mijn contract en de tijd vliegt hier voorbij. Elke dag begin ik om 11 uur en eindig s avonds rond dezelfde tijd, al soms wat eerder. Ik vermaak me prima buiten mijn werk om. Gisteren een crew party gehad, wat iedereen altijd ernstig goed doet. Gratis drank, harde muziek, je eigen kleren aan en gaan met die banaan. De volgende werkdag denkt niemand nog aan, en dat vind ik een prima mentaliteit!

Na mijn werk ga ik nu meestal met papa en mama een wijntje drinken. Daarna vertrekken ze naar hun cabin en vertrek ik naar beneden, de ghetto zoals we het inmiddels gedoopt hebben. Ik mag wel in passagiers areas komen, daar een drankje drinken ect, maar geloof me, als je 11 uur per dag rond de passagiers wandelt en je uniform aanhebt inclusief een panty, ben je heel blij als je beneden bent en je gewone kleren aan kan doen.

Qua bestemmingen ben ik nog niet veel opgeschoten dan dat ik een klein strandje heb bezocht in Naiwiliwili een paar weken geleden, en ik verblijdt de Walmart in Puerto Vallarta regelmatig met mijn aanwezigheid. Dat ik vrij weinig zie is puur tijdgebrek. Mijn werktijden zijn nu zo dat als ik wat wil doen, ik om 9 uur moet opstaan, en tsja.. daar heb ik nou niet echt altijd zin in. Om echt iets te doen heb ik een vrije middag nodig, en dat gaat op wisselbasis. Maaaaar! Morgen is mijn beurt en ga ik met papa en mama een 1,5 uur durende helikopter vlucht maken over de vulkanen in Naiwiliwili. Ik ben dan dus vrij tot 4.30pm dus ik kan mn geluk niet op!! ;-)

Nou lieve mensen, dat was het wel weer voor nu. Ik geloof dat het in Nederland nog steeds erg koud is, dus ik blijf graag nog eventjes hier! Ik meld me snel weer, met foto’s en verhalen die voor openbare post geschikt zijn!

Liefs, dikke kus!